Tegelijk met week 33 zitten ook mijn twintigerjaren erop, want ik word vandaag dertig! Dat betekent dus ‘een nieuwe voordeur’, zoals we langs onze kanten wel eens zeggen. Er wordt niet heel veel gefeest vandaag, want ik heb daar niet zoveel fut voor, maar helemaal ongemerkt gaat het ook niet voorbij. Laat ik eerst maar eens vertellen hoe het mij in week 33 verging…

Lichte paniek

De laatste weken van mijn zwangerschap zou ik onbezorgd doorbrengen, had ik mij voorgenomen. Halverwege deze week ging dat toch net even anders.

Witverlies is heel normaal tijdens de zwangerschap. De ene heeft daar al wat meer last van dan de andere. Wat minder normaal is, is dat het een kleur heeft en al zeker niet als dat de kleur van bloed is. Het viel mij voor het eerst op toen ik naar het toilet ging. Ik zei tegen mezelf dat het vast niet zo erg was, want het was de kleur van oud bloed. En daar hoef je je geen zorgen om te maken. Maar toen ik bij het volgende toiletbezoek zag dat ik nog steeds wat van dat bloed verloor, besloot ik toch om mijn hulplijnen in te schakelen.

De eerste telefoon ging naar mijn vroedvrouw, maar deze was blijkbaar even niet beschikbaar. Het tweede telefoontje was naar de dienst gynaecologie, maar die waren in middagpauze tot twee uur. Dus belde ik maar mijn derde lijn, de huisarts. Ondertussen was de paniek toegeslagen, omdat ik niemand kon bereiken die mij uit kon leggen wat er aan de hand was. Een heel grote hulp was mijn huisarts ook niet: afwachten en goed in de gaten houden of het geen ‘nieuw bloed’ wordt. Ik stond op het punt om een hele middag op het toilet te gaan zitten. Mijn collega – die ik inlichtte zodra ik kon – spoorde me aan om nogmaals te bellen en te proberen iemand te bereiken die een betere uitleg kon geven. Uiteindelijk kreeg ik de vroedvrouw te pakken die mij gerust stelde en een hele uitleg gaf.

Het is niet abnormaal op het einde van de zwangerschap dat een bloedvatje springt, omwille van een inspanning of na een onderzoek. De schade is klein, heeft geen invloed op de baby en het was dus zeker oud bloed wat ik zag. De gynaecoloog moest ik wel degelijk contacteren wanneer het helrood bloed zou worden en dan nog was het een controle waarbij ik me niet meteen zorgen moest maken om de baby. Opgelucht kon ik adem halen.

Mag ik een winterslaap?

Vorig weekend hadden ze ergens in mijn buurt een feestje. Jawel, eentje dat ze buiten hielden, met de muziek heel luid en dat duurde tot half drie ’s nachts. Ondertussen kon ik niet slapen, ons kleintje ook niet en doordat zij mijn buik ronddanste en ik me nerveus maakte, kreeg ik ook nog eens nogal wat harde buiken te verduren. De volgende dag was ik gek genoeg wel wakker om zeven uur, dus ik stond op om een luie zondag te houden.

Of het daarvan kwam, weet ik niet maar de rest van de week kon ik elk moment van de dag wel in mijn bed kruipen. Geeuwen en gapen op het werk, de concentratie lag soms erg laag. Het vergde wel wat van me om de dagen door te komen. Ik was zo dankbaar elke keer dat ik mijn bed voor tien uur in kon duiken. Als iemand me afgelopen week een winterslaap aangeboden had, dan had ik zo getekend!

De gevreesde 3 – 0

Ik zat er niet naar uit te kijken, maar het was ook niet dat ik er ontzettend tegenop zag. Mijn verjaardag is dit jaar eigenlijk meer een ‘fait divers’. Dat heeft vast heel veel te maken met de belangrijkste gebeurtenis van het jaar. Moeder worden lijkt me toch nog steeds een pak ingrijpender dan dertig worden.

De plannen vandaag zijn dan ook niet zo spectaculair. Mijn ouders, zussen en schoonouders komen deze middag langs voor taart en koffie. Verder zijn er eigenlijk geen plannen, tenzij mijn Lief die achter mijn rug om nog gemaakt zou hebben. Als ik maar op tijd in bed mag gaan liggen, dan ben ik al heel gelukkig.

Zo klink ik echt als een oma’tje. En ik moet nog moeder worden…

Fijn weekend allemaal!