Mijn vingers glijden over het toetsenbord wanneer ik het formulier invul. Naam, e-mailadres, … Mijn computer weet het al allemaal in mijn plaats. Ik hoef enkel de eerste letters in te voeren. Handig die aanvulfunctie. Dan hangt het pijltje boven de knop ‘sign in’. De zenuwen gieren door mijn lijf. Stil blijven zitten is moeilijk voor me. Nog even blijft mijn vinger zweven boven de knop van mijn muis. En dan klik ik. Het is gebeurd! Even later kijk ik met een vreemd gevoel in mijn maag naar het lege invulveld op mijn scherm. “Goed bezig Saar,” zegt mijn innerlijke criticus, “jij gaat een boek schrijven? Je weet nog niet eens waarover het zal gaan.”

Nanowrimo

Al jaren kijk ik een beetje jaloers naar de deelnemers van Nanowrimo. In een maand tijd schrijven ze een boek. Gewoon eventjes met de vingers in de neus. Elke dag maken ze tijd vrij om te schrijven aan hun verhaal. En op het einde van die maand hebben ze een boek.

Voor je denkt dat ik me met iets vreemds Japans ga inlaten: Nanowrimo is de afkorting van ‘National Novel Writing Month’. Deelnemers schrijven elke dag zo’n 2.000 woorden waardoor ze op het einde van de maand een heus boek hebben. Deelnemen heb ik nog nooit gedaan, maar de zin om mee te doen was er wel.

Wat hield er mij dan tegen? Om te beginnen is er dat stemmetje in mijn hoofd dat mij zegt dat ik helemaal geen boek kan schrijven. “Hoeveel pogingen heb je nu al niet ondernomen?” schreeuwt ze me toe. Behoorlijk wat, moet ik eerlijk toegeven. Als tiener en jonge twintiger besteedde ik avonden lang aan het schrijven van een fantasy novel. Ik heb zeker twaalf versies daarvan geschreven. Geen een van allen zijn ze klaar. Ik deed een tweede poging met een heel ander verhaal. Persoonsbeschrijvingen, kaarten en prachtige tekeningen ontstonden uit mijn handen. Maar het verhaal is nooit tot zijn einde gekomen. Ik wist nochtans heel goed waar ik heen wilde…

Een tweede reden waarom ik nooit mee deed, is dat ik helemaal niet weet waar ik over wil schrijven. De fantasy novel is afgevoerd. Mijn hart wil iets helemaal anders schrijven. Maar wat? Het is een vraag waar ik nog steeds mee worstel.

Dromen die nooit sterven

Maar als je denkt dat je het niet af maakt en nog niet eens weet waarover je wilt schrijven, waarom begin je er dan in godsnaam aan?

In mijn leven is er een droom die nooit gestorven is. Wanneer ik mezelf mijn perfecte dag voorstel, dan heb ik niet alleen tijd om met Amélie te spelen. Er is niet alleen ruimte voor meditatie en rust. Het allerbelangrijkste ingrediënt van die dag is dat ik aan het schrijven ben.

Als ik schrijf, heb ik het gevoel dat alles op z’n plaats valt. Bij het schrijven kan ik mijn emoties plaatsen, maak ik ruimte in mijn hoofd. Schrijven is voor mij als ademen. Ik kan er gewoon niet mee stoppen. Schrijver zijn, dat is mijn droom.

Voor een deel is die droom al gerealiseerd, want ik heb hier mijn plek om te schrijven. Ik heb ook al een aantal keer in opdracht voor iemand wat geschreven. Tot mijn eigen verbazing lukt dat niet alleen ontzettend goed en zijn de opdrachtgevers tevreden met wat ik schrijf. Ik vind het ook nog eens gewoon heel leuk om te doen. Ik beschouw mezelf dus wel als een schrijver, ook al verdien ik er mijn brood niet mee.

Maar een deel van mijn droom is ook om een boek te schrijven. Die kans biedt Nanowrimo mij. Gedaan met twijfelen, tijd om in actie te schieten!

Photo on top by Rana Sawalha on Unsplash